Yalnızlıktan bir türlü iyileşememekte neden öyle inat ettiğimizi bir anlayabilsek.

Neden mi yazmak? Gecenin ortasında hemde... Türkülerle... 
Neden mi içmek? Düşlerin kıyısında hemde... Geçmişle...
Neden mi neden mi ağlıyorum bilip bilmeden, derdimi eskitmeden neden mi bu kadar çok düşünüyorum...
Yalnızlığımdan...

Ben geceyi sevdiğimi söyledim... Sustu, neden olduğunu biliyordu. Küçük bir kızken ağlayabileceğin en güzel yer yastığın oluyor çoğu zaman, o da geceleri... 
O da severdi geceleri. Onun başka sebepleri vardı ama severdi işte. Sevmek suç mu? Hep yaşlı gözlerime durgun durgun bakar sonra kahkahalar atardı. Anlamazdım. Hayatımın en güzel günleri olduğunu bilmezdim. Düşünemezdim. 
Bir yokluğa yaklaşıyorum. Onunla başlattığım savaşta, onsuz devam ediyorum, kalelerim yıkılmış. Artık ağlamıyorum. Ruhu acı çekermiş her ağlamalarda. GülemiyoruHam ve anlatamıyorum. Hayat küçük bir fare bence ayaklarından zincirli bir fil. O fil ki küçücük fareden tiksiniyor, korkuyor, kaçmaya çalışıyor esir olduğunu bile bile. 
Bu hayata esir olduğumu onun beni terk ettiği gün anladım. Ben onsuzluğa, onun bana bıraktığı hatıralara, dostlara, onsuzluğa, onsuz bu hayata mahkumum. 

 Ah benim en güzel derdim. Derdin bile o kadar güzel ki. O kadar güzel canımı acıtıyor ki, vazgeçemiyorum...
En güzel anılarım... En güzel günlerimin beni terk ettiğinden beri 2 yıl olmuş. Ne acı, içki şişelerine bırakmak kendini. 
En sevdiği türkünün ucundan tutup, en sevdiğin içkiyle yokluğunu kutluyorum. Bu gün sesine kavuştuğum son gün. En acısı yüzünün çizgilerini unutmak, sesini unutmuyorum. 

 Benimle öleceğin günü bekliyorum...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gözleriniz çok ses çıkarıyor albayım...

Kelimeler diyorum albayım, albayım kelimeler diyorum bazı anlamlara gelmiyor. Sade ve sadece yoruldum albayım...  Bu nöbetler tekrarlamaya başladı nasıl olurda insan söyleyecek onca cümlesi varken, tek bir kelime bile kullanmakta aciz kalır. Bazen o tek bir kelimeyi söyleyemediğin zamanda bile, gözlerin ele verir seni. Gözlerimiz hıçkırır, gözlerimiz bağırır, gözlerimiz çığlık atar ama kendi içine ağlar. Güçlü rolü yorar insanı sonra. Gözler ele verir kendini ve bırakır haykırışlarını. Zaman geçiyor, bitiyor. Dün ne yediğini bu gün hatırlamaz hale geliyorsun. Kendini unutmadığına şükrediyorsun. Bu da aslında her gün değil sadece hatırladığında(!). İnsan beynindekilerini unutuyor. Kalbin-dekiler unutulmuyor. Kalbe dokunan hiç bir şey silinmiyor. İnsan yaşamı anlardan oluşuyor. Her anı nakış işler gibi işliyor aslında kanımıza kalpten kolay silinmeyenler. İşte kalbin bu kadar derinine gelenler anlatılmıyor. Tıpkı bir hastalık geçiriyor gibi. Bedenimizde ki tüm duyularımız köreliy...
Devamı

Sorulur karanlık sebebim. Vurulur mülteci kederim... - Ahmet KAYA

Yazmak isteyipte bir türlü yazamadığım bir gün. Bu gün kaç sayfayı yedim bitirdim bilemezsiniz. Bazen bir şarkı bir söz ilham olurken bazen kelimeler mıhlanıp yapışır ya dudaklara bu gün tam da o günümdeyim. Anlatıp hatta bağırıp çığlıklar atarak söylemek istediğim o kadar şey var ki. Evet milyonlarca insan arasında yapayalnız kalabildim. Dinleyipte bir türlü derdimi anlatamadığım insanlar tanıdım. Ağladığımda anlaşılabilen bir insan olamadım. Daha doğrusu ben doğru düzgün ağlayamadım bile. Bir çok şey biriktirdim kendi küçük dünyam da bir sürü güzel hayal, çocukluğum, çocuğum, yaşlılığım... Bir insan sevdim. Ve çoğu kez ellerimden kayıp gidişini izledim. Dur demek adetim değildir. Dudaklarım söyleyemez dedim ya, ellerim çaresiz kalır ama gözlerim anlatır. Anlamaz...  Geriye dönüp baktığımda keşke'lerimle pişmanlıklarım arasında kırıntı görmediğim zaman anladım ki artık yüreğim sağlam. Kırılmaz. Sandım, yanıldım. Oysa öyle değilmiş. Dağılmışlığımdanmış kırılmazlığım. Bilemedim. Ö...
Devamı

Farz et ki yazdıklarımı anlayabildin. Ya anlayamadıkların? Ya yazıp da sildiklerim? Ya yazamadıklarım?" //Mevlana

Yazmayı sevenler için, düşüncelerini, aşklarını, üzüntülerini kalemiyle anlatanlar için, bazen uç noktasıdır bu söz. Epeydir düşünüyorum. Benim konuştuklarımın altında yatanları acaba bu güne kadar kaç kişi anladı. 'HİÇ' Peki ya sustuklarım? Ya söyleyemediklerim... Zor çok zor. Bazen bu hayattan sağ salim çıkabileceğimi düşünüyorum, çevremdekilere bakılırsa, pekte mutluyum aman, pekte güzelim aman... Kime göre? Benim gözlerimin arkasında ki buğuyu kaç kişi anlayabiliyor söylesenize. Anlayan olsaydı bence şu an tam da yanımda olurdu. Evet, bazı rivayetlere göre iyi olduğum bile söylenebilir ama nedense beceremediğim tek bir şey ayrılık sanırım. Ben ayrılıkları beceremiyorum.  Ben çok güzel terk edilsem bile, ayrılmanın acısını bile beceremiyorum. Her şey bende aşırıya kaçıyor. Ağlamak, tükenmek, sevmek, ilgilenmek her şey hayatımda aşırısıyla var.  Ya peki geride bıraktıklarım, bazen hayret ediyorum insanlara, yaşadıklarına, ah biçare gönül bir türlü yaşamayı bile beceremedi. ...
Devamı