Biz iki hırsız arasında kendimizi ifade ederiz. Düne ait üzüntüler ve yarına ait korkular. -George Bernard Shaw

Ölürken bana 'hayatına dair en çok neyi hatırlıyorsun?' diye sorduklarında, hiç düşünmeden cevap verebileceğim tek şey;
-korkularım...
Hayatımın çoğunu korkarak geçirdim. Çocukken hatırladığım en büyük korkum iğneydi, benim bir parmağım boyutunda ki o iğne benim kabuslarım oluyordu ki, keza hala aynı şey kabuslarım olabiliyor :) Ama buna tatlı korkular diyorum, keşke hayatımda korktuğum tek şey iğne korkum olsa. 
Ama insan büyüdükçe korkuları yaşıyla birlikte artıyor. Sevmekten korkuyorsun terkedilmekten korka korka, sevilmekten korkuyorsun sevmemekten korka korka, sahiplenmekten korkuyorsun kaybetmekten korka korka ve ölmekten korkuyorsun sevdiklerini arkanda bıraka bıraka...

Küçükken hep hayalini kurduğumuz, büyüyünce şuralara gitcem, şunları yapcam, şunları giycem, keşke bi an önce büyüsem cümleleri, büyüyünce pişmanlıklarla birlikte keşke çocuk olsamlara geliyor. Çünkü insan bazı şeylerle hele ki yaşadığı üzüntülerin tekrarlayacağı korkusuyla hayatını zindan etme durumuna giriyor. 
Sürekli korkarak bir yere varamayacağını bilsen bile, o korkunun titreşimlerini aldığın anda hayat tekrar başa sarıyor. 

İnsan öyle bir yaratık ki ölümün her şeye çare olacağını korkuları bitireceğini sanıyor. Ölmeyi deniyor ve girişimlerin başarısızlığı sonunda kendini tam bir (affola) bok çuvalı gibi hissediyor.

Evet, kendimi tam bir bok çuvalı gibi hissediyorum. Yenilgilerimi sevmiyorum. Hayatın her türlü zorluğunu görmüş biri olarak, onu bu denli hiçe saydığımdan kendimi affetmiyorum...

En kötüsüde boynunda ki terinin kokusuna doyamadığımı bir daha koklayamayacaktım, bunun için kendimi affetmiyorum. Aslında bok çuvalı halim bir yenilgi olmamasına karşın, sevdiğimi bırakıp gitme cesaretini gösterdiğim için kendimden utanıyorum....

En azından onun sevimli göbeğine benzeyen bir göbek, benim bütün kaprislerimi almış bir parça dünyaya getirmeden gitmeyi göze aldığım için kendime kızıyorum...

Ve en son, yıllar önce bir gazete köşesinde yazısını okuduğum Ayşe Arman'ın da dediği gibi;
''Hayatta en güzel şey seni tamamlayan biri,
Yok yani ötesi... 
Bu sabah en çok buna şükrettim...''

Canım sevgilim, sevdiğim, eşim, ruh eşim, ömrüm, ömrümün törpüsü, çocuklarımın babası, hayat arkadaşım, yoldaşım, biriciğim ve dahası...
Bu sabah en çok onun varlığına şükrettim... 



Sevgilerinize, sevdiklerinize gözünüz gibi bakın çünkü bu gün gülümseyen o çiçek yarın ölüyor olabilir.
Sevgiyle kalın...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gözleriniz çok ses çıkarıyor albayım...

Kelimeler diyorum albayım, albayım kelimeler diyorum bazı anlamlara gelmiyor. Sade ve sadece yoruldum albayım...  Bu nöbetler tekrarlamaya başladı nasıl olurda insan söyleyecek onca cümlesi varken, tek bir kelime bile kullanmakta aciz kalır. Bazen o tek bir kelimeyi söyleyemediğin zamanda bile, gözlerin ele verir seni. Gözlerimiz hıçkırır, gözlerimiz bağırır, gözlerimiz çığlık atar ama kendi içine ağlar. Güçlü rolü yorar insanı sonra. Gözler ele verir kendini ve bırakır haykırışlarını. Zaman geçiyor, bitiyor. Dün ne yediğini bu gün hatırlamaz hale geliyorsun. Kendini unutmadığına şükrediyorsun. Bu da aslında her gün değil sadece hatırladığında(!). İnsan beynindekilerini unutuyor. Kalbin-dekiler unutulmuyor. Kalbe dokunan hiç bir şey silinmiyor. İnsan yaşamı anlardan oluşuyor. Her anı nakış işler gibi işliyor aslında kanımıza kalpten kolay silinmeyenler. İşte kalbin bu kadar derinine gelenler anlatılmıyor. Tıpkı bir hastalık geçiriyor gibi. Bedenimizde ki tüm duyularımız köreliy...
Devamı

Sorulur karanlık sebebim. Vurulur mülteci kederim... - Ahmet KAYA

Yazmak isteyipte bir türlü yazamadığım bir gün. Bu gün kaç sayfayı yedim bitirdim bilemezsiniz. Bazen bir şarkı bir söz ilham olurken bazen kelimeler mıhlanıp yapışır ya dudaklara bu gün tam da o günümdeyim. Anlatıp hatta bağırıp çığlıklar atarak söylemek istediğim o kadar şey var ki. Evet milyonlarca insan arasında yapayalnız kalabildim. Dinleyipte bir türlü derdimi anlatamadığım insanlar tanıdım. Ağladığımda anlaşılabilen bir insan olamadım. Daha doğrusu ben doğru düzgün ağlayamadım bile. Bir çok şey biriktirdim kendi küçük dünyam da bir sürü güzel hayal, çocukluğum, çocuğum, yaşlılığım... Bir insan sevdim. Ve çoğu kez ellerimden kayıp gidişini izledim. Dur demek adetim değildir. Dudaklarım söyleyemez dedim ya, ellerim çaresiz kalır ama gözlerim anlatır. Anlamaz...  Geriye dönüp baktığımda keşke'lerimle pişmanlıklarım arasında kırıntı görmediğim zaman anladım ki artık yüreğim sağlam. Kırılmaz. Sandım, yanıldım. Oysa öyle değilmiş. Dağılmışlığımdanmış kırılmazlığım. Bilemedim. Ö...
Devamı

Farz et ki yazdıklarımı anlayabildin. Ya anlayamadıkların? Ya yazıp da sildiklerim? Ya yazamadıklarım?" //Mevlana

Yazmayı sevenler için, düşüncelerini, aşklarını, üzüntülerini kalemiyle anlatanlar için, bazen uç noktasıdır bu söz. Epeydir düşünüyorum. Benim konuştuklarımın altında yatanları acaba bu güne kadar kaç kişi anladı. 'HİÇ' Peki ya sustuklarım? Ya söyleyemediklerim... Zor çok zor. Bazen bu hayattan sağ salim çıkabileceğimi düşünüyorum, çevremdekilere bakılırsa, pekte mutluyum aman, pekte güzelim aman... Kime göre? Benim gözlerimin arkasında ki buğuyu kaç kişi anlayabiliyor söylesenize. Anlayan olsaydı bence şu an tam da yanımda olurdu. Evet, bazı rivayetlere göre iyi olduğum bile söylenebilir ama nedense beceremediğim tek bir şey ayrılık sanırım. Ben ayrılıkları beceremiyorum.  Ben çok güzel terk edilsem bile, ayrılmanın acısını bile beceremiyorum. Her şey bende aşırıya kaçıyor. Ağlamak, tükenmek, sevmek, ilgilenmek her şey hayatımda aşırısıyla var.  Ya peki geride bıraktıklarım, bazen hayret ediyorum insanlara, yaşadıklarına, ah biçare gönül bir türlü yaşamayı bile beceremedi. ...
Devamı