Eğer bir gün gidersem buralarda, ebediyete gönüp gidersem, meraklanmayın yalnızlığımı bir dost bilip gideceğim, yalnızlığımı da alacağım yanıma, hatta sizinkileri de...


Geçmişin gölgesinden kurtulup geleceği fonlarla süsleyemez yalnızlar, çünkü acıları vardır, canları çok yanmıştır. Her iki ileri adımda bir tekrar o karanlık günlerine dönmeyi başarmışlardır çünkü.
Bazen bir olay bunu tetikliyorken, bazen bir söz sürükler o günlere yalnızı. 

 Konuşamaz o, yazar belki o da ağlayışlarının hıçkırıklarından fırsat bulursa, kalemi kan kağıdı hayatı olur. Yalnız, tek bir çizgide hayatını tekrar kana bulamayı başarır. Hayat yalnızı tekrar aynı noktaya götürmeyi çok iyi bilir. 

 Yalnız korkar eski günlerinden, acılarından yaptığı hatalarda, bataklığından korkar. Tekrar oraya batmak istemez. Çırpınır çırpınır ama bataklık bu en tepedeyken birden çırpınışların seni en dibe batırır. Yalnız boğulur. 

 Kendi kendine konuşur, en güzel sesinden, iç sesinden, şarkılar söyler, tekrar dibe vurmanın zevkini çıkartır. Ne zevk ama!

 Yalnız, yalnızlığından bıkmıştır artık. Biri gelsin kurtarsın ister onu. Yalnızlığını alıp götürsün... 
Ama hiç bir zaman o kadar şanslı olamaz yalnız, en ihtiyacı olduğunda yalnızlığını giderecek bir omuz bulamaz. Hayatında bu şansı bir kere elde edebileceğini düşünüp üzülür, çünkü yalnız, yalnızlığının ilk günü kaybetmiştir yalnızlığını paylaşan eli. O el, en kötü acılarda, en güzel gülüşlerde, hoş sohbetlerde kenetlenmiştir çünkü. Uzaktan bir 'elveda' diyip gittiğinde, yalnız yalnızlığıyla o gün tanışmıştır. Ve bir daha öyle bir el, uzun hayat çizgileri oluşturamamıştır dünyasında.

 ***

 Neymiş bu yalnız diyorsunuz değil mi? Etrafınıza bakın. Bir sürü insan, sayılı dost, bir aile ve sevdiğiniz. Yalnız bunların hepsini kaybetmiş demek değil ki, yalnız, bunlara rağmen omuz bulamamış demektir. Yalnız gözyaşlarını kendisi silen, kanayan dizlerini kendisi saran ve kalbini tutup tek başına uyuyandır. Yalnız, hayatında çok şey biriktirip erken yaşlanan demektir. Yalnız, kalbinin acıdığını sevdiğinin bile hissedemediği kişidir. Yalnız, bir duble rakıyla konuşup, onu konuşturup kendine küfrettirendir. Yalnız, aynı şarkıyı yüz bin kere dinleyip her nakaratında aynı şekilde ağlayandır. Yalnız, doğum gününü artık hatırlamayıp şeytanla dans edendir. Yalnız, kendisi dışında herkesi güldürebilendir. Yalnız bir tek sözle bile kalbi kırılandır. Yalnız, yalnız 
çok seven ama bir türlü unutamayandır. 
Yalnız, yalnızdır.
***

 Ve yalnız tüm haklarını yalnızlığa devredendir..

 ***

TÜM HAKLARIM YALNIZLIĞIMA AİTTİR.

***


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gözleriniz çok ses çıkarıyor albayım...

Kelimeler diyorum albayım, albayım kelimeler diyorum bazı anlamlara gelmiyor. Sade ve sadece yoruldum albayım...  Bu nöbetler tekrarlamaya başladı nasıl olurda insan söyleyecek onca cümlesi varken, tek bir kelime bile kullanmakta aciz kalır. Bazen o tek bir kelimeyi söyleyemediğin zamanda bile, gözlerin ele verir seni. Gözlerimiz hıçkırır, gözlerimiz bağırır, gözlerimiz çığlık atar ama kendi içine ağlar. Güçlü rolü yorar insanı sonra. Gözler ele verir kendini ve bırakır haykırışlarını. Zaman geçiyor, bitiyor. Dün ne yediğini bu gün hatırlamaz hale geliyorsun. Kendini unutmadığına şükrediyorsun. Bu da aslında her gün değil sadece hatırladığında(!). İnsan beynindekilerini unutuyor. Kalbin-dekiler unutulmuyor. Kalbe dokunan hiç bir şey silinmiyor. İnsan yaşamı anlardan oluşuyor. Her anı nakış işler gibi işliyor aslında kanımıza kalpten kolay silinmeyenler. İşte kalbin bu kadar derinine gelenler anlatılmıyor. Tıpkı bir hastalık geçiriyor gibi. Bedenimizde ki tüm duyularımız köreliy...
Devamı

Sorulur karanlık sebebim. Vurulur mülteci kederim... - Ahmet KAYA

Yazmak isteyipte bir türlü yazamadığım bir gün. Bu gün kaç sayfayı yedim bitirdim bilemezsiniz. Bazen bir şarkı bir söz ilham olurken bazen kelimeler mıhlanıp yapışır ya dudaklara bu gün tam da o günümdeyim. Anlatıp hatta bağırıp çığlıklar atarak söylemek istediğim o kadar şey var ki. Evet milyonlarca insan arasında yapayalnız kalabildim. Dinleyipte bir türlü derdimi anlatamadığım insanlar tanıdım. Ağladığımda anlaşılabilen bir insan olamadım. Daha doğrusu ben doğru düzgün ağlayamadım bile. Bir çok şey biriktirdim kendi küçük dünyam da bir sürü güzel hayal, çocukluğum, çocuğum, yaşlılığım... Bir insan sevdim. Ve çoğu kez ellerimden kayıp gidişini izledim. Dur demek adetim değildir. Dudaklarım söyleyemez dedim ya, ellerim çaresiz kalır ama gözlerim anlatır. Anlamaz...  Geriye dönüp baktığımda keşke'lerimle pişmanlıklarım arasında kırıntı görmediğim zaman anladım ki artık yüreğim sağlam. Kırılmaz. Sandım, yanıldım. Oysa öyle değilmiş. Dağılmışlığımdanmış kırılmazlığım. Bilemedim. Ö...
Devamı

Farz et ki yazdıklarımı anlayabildin. Ya anlayamadıkların? Ya yazıp da sildiklerim? Ya yazamadıklarım?" //Mevlana

Yazmayı sevenler için, düşüncelerini, aşklarını, üzüntülerini kalemiyle anlatanlar için, bazen uç noktasıdır bu söz. Epeydir düşünüyorum. Benim konuştuklarımın altında yatanları acaba bu güne kadar kaç kişi anladı. 'HİÇ' Peki ya sustuklarım? Ya söyleyemediklerim... Zor çok zor. Bazen bu hayattan sağ salim çıkabileceğimi düşünüyorum, çevremdekilere bakılırsa, pekte mutluyum aman, pekte güzelim aman... Kime göre? Benim gözlerimin arkasında ki buğuyu kaç kişi anlayabiliyor söylesenize. Anlayan olsaydı bence şu an tam da yanımda olurdu. Evet, bazı rivayetlere göre iyi olduğum bile söylenebilir ama nedense beceremediğim tek bir şey ayrılık sanırım. Ben ayrılıkları beceremiyorum.  Ben çok güzel terk edilsem bile, ayrılmanın acısını bile beceremiyorum. Her şey bende aşırıya kaçıyor. Ağlamak, tükenmek, sevmek, ilgilenmek her şey hayatımda aşırısıyla var.  Ya peki geride bıraktıklarım, bazen hayret ediyorum insanlara, yaşadıklarına, ah biçare gönül bir türlü yaşamayı bile beceremedi. ...
Devamı