...Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü... Yüzümden ummazdım bunu kör oldum.. Siz hiç sabunluyken ağladınız mı? *Cemal Süreya

Canlılar doğaları gereği çok değişik yaratılmışlardır. Hele ki insanlar, en çeşitli olanıdır bence canlılar içinde.
Ki ben daha çeşitli...

Susmadan hiç durmadan anlatmak istediğim, hiç doyamadan sürekli ağlamak istediğim günlerdeyim.
Ki ben sevmem ağlamayı,sadece içime ağlamalarım çoktur benim. Öfkemi, nefretimi, kinimi, gözyaşımı, sevgimi içime atarım... Ve evet bir gün gelir taşıyamam.
Omuzlarımda ki yük çoğaldıkça, kalbimi hissetmemeye başlıyorum artık. Kırıp döküyorum, toza dumana katıyorum her yeri. Kırılıyorum dökülüyorum.
İnsan aynaya baktığında kendinden nefret eder mi? Kendimi sevmiyorum. Bir ömür kendimle nasıl geçireceğimi düşünürken karalar bağlayarak, bir insanı buna nasıl mecbur ederim?
Hani şair diyor ya:
''Bir insanı sevmekle başlıyor her şey...''
Hayır! Kendini sevmekle başlıyor her şey. Kendini sevmediğin zaman, artık kendini çekemediğin bir insan olmaya başladığın an, tüm insanlar uzaklaşıyor senden. 
Olması gerekende bu değil midir zaten? Aslında kendine olan nefretini, kinini insanlara yansıtmaya başladığında, hatta en yakınına, çekip gidiyor...
Bir insanın kan kaybından ölmesi kadar doğal aslında, ilişkilerin de sevgi kaybından ölmesi. Aslında her şeyin başı sevgi değil mi?

Keşke bir sihirli değneğim olsa... Öyle güzel arabalar, evler, kıyafetler istemem ben. Huzur isterim. Huzura oksijen kadar ihtiyacım var çünkü nefes alamıyorum. Çünkü kendimle baş başa kaldığımda kanımda ki tüm oksijenimi emiyor düşünceler.
Yaşayamayacak duruma geliyorum. 
Kendimi boğacak duruma geliyorum.

Mutluluk ve mutsuzluk kavramlarının anlamsızlaştığı kara delikler ve bembeyaz günlerdeyim.
Zaman ve zamansızlık arasındaki o sıkışmışlık hissi.
Yazmak ve yazmamak arasındaki o üşengeçlik.
Ve tek bir karar.
Yapmak ve yapmamak..

Zincirler kırılmak içindir demiştir birileri kesin.Yazan birileri vardır mutlaka her şeyi.
Ve herkesin hayatı yazmaya, yaşamaya değerdir.
Kendinize rağmen...


Tanrı’yla konuşmak mi istiyorsun? O zaman beraber gidip onu görelim, yapacak daha iyi bir işim yok...
Indiana Jones

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gözleriniz çok ses çıkarıyor albayım...

Kelimeler diyorum albayım, albayım kelimeler diyorum bazı anlamlara gelmiyor. Sade ve sadece yoruldum albayım...  Bu nöbetler tekrarlamaya başladı nasıl olurda insan söyleyecek onca cümlesi varken, tek bir kelime bile kullanmakta aciz kalır. Bazen o tek bir kelimeyi söyleyemediğin zamanda bile, gözlerin ele verir seni. Gözlerimiz hıçkırır, gözlerimiz bağırır, gözlerimiz çığlık atar ama kendi içine ağlar. Güçlü rolü yorar insanı sonra. Gözler ele verir kendini ve bırakır haykırışlarını. Zaman geçiyor, bitiyor. Dün ne yediğini bu gün hatırlamaz hale geliyorsun. Kendini unutmadığına şükrediyorsun. Bu da aslında her gün değil sadece hatırladığında(!). İnsan beynindekilerini unutuyor. Kalbin-dekiler unutulmuyor. Kalbe dokunan hiç bir şey silinmiyor. İnsan yaşamı anlardan oluşuyor. Her anı nakış işler gibi işliyor aslında kanımıza kalpten kolay silinmeyenler. İşte kalbin bu kadar derinine gelenler anlatılmıyor. Tıpkı bir hastalık geçiriyor gibi. Bedenimizde ki tüm duyularımız köreliy...
Devamı

Sorulur karanlık sebebim. Vurulur mülteci kederim... - Ahmet KAYA

Yazmak isteyipte bir türlü yazamadığım bir gün. Bu gün kaç sayfayı yedim bitirdim bilemezsiniz. Bazen bir şarkı bir söz ilham olurken bazen kelimeler mıhlanıp yapışır ya dudaklara bu gün tam da o günümdeyim. Anlatıp hatta bağırıp çığlıklar atarak söylemek istediğim o kadar şey var ki. Evet milyonlarca insan arasında yapayalnız kalabildim. Dinleyipte bir türlü derdimi anlatamadığım insanlar tanıdım. Ağladığımda anlaşılabilen bir insan olamadım. Daha doğrusu ben doğru düzgün ağlayamadım bile. Bir çok şey biriktirdim kendi küçük dünyam da bir sürü güzel hayal, çocukluğum, çocuğum, yaşlılığım... Bir insan sevdim. Ve çoğu kez ellerimden kayıp gidişini izledim. Dur demek adetim değildir. Dudaklarım söyleyemez dedim ya, ellerim çaresiz kalır ama gözlerim anlatır. Anlamaz...  Geriye dönüp baktığımda keşke'lerimle pişmanlıklarım arasında kırıntı görmediğim zaman anladım ki artık yüreğim sağlam. Kırılmaz. Sandım, yanıldım. Oysa öyle değilmiş. Dağılmışlığımdanmış kırılmazlığım. Bilemedim. Ö...
Devamı

Farz et ki yazdıklarımı anlayabildin. Ya anlayamadıkların? Ya yazıp da sildiklerim? Ya yazamadıklarım?" //Mevlana

Yazmayı sevenler için, düşüncelerini, aşklarını, üzüntülerini kalemiyle anlatanlar için, bazen uç noktasıdır bu söz. Epeydir düşünüyorum. Benim konuştuklarımın altında yatanları acaba bu güne kadar kaç kişi anladı. 'HİÇ' Peki ya sustuklarım? Ya söyleyemediklerim... Zor çok zor. Bazen bu hayattan sağ salim çıkabileceğimi düşünüyorum, çevremdekilere bakılırsa, pekte mutluyum aman, pekte güzelim aman... Kime göre? Benim gözlerimin arkasında ki buğuyu kaç kişi anlayabiliyor söylesenize. Anlayan olsaydı bence şu an tam da yanımda olurdu. Evet, bazı rivayetlere göre iyi olduğum bile söylenebilir ama nedense beceremediğim tek bir şey ayrılık sanırım. Ben ayrılıkları beceremiyorum.  Ben çok güzel terk edilsem bile, ayrılmanın acısını bile beceremiyorum. Her şey bende aşırıya kaçıyor. Ağlamak, tükenmek, sevmek, ilgilenmek her şey hayatımda aşırısıyla var.  Ya peki geride bıraktıklarım, bazen hayret ediyorum insanlara, yaşadıklarına, ah biçare gönül bir türlü yaşamayı bile beceremedi. ...
Devamı