Bir çeşmeden su içmeye koşar gibi koşun O'na, çeşme bulsanız da koşmaya zamanınız olmayabilir.

Bir adam tanıdım varlığına yok, yokluğuna var. Nasıl anlatsam yokkende var ama varken yok. Bir adam tanıdım, gönlüne dünyaları sığdırabilen, deseler ki dağ olacaksın, gökyüzünü sever, deseler ki su olacaksın, denizleri sever. Bir adam tanıdım, beni doğuran, bir adam ki eşsizliğiyle, kimlik tanımazlığıyla,günüyle dünüyle her adımıyla beni yaratan.
Bir adam ki,yüreğimi dolduran, canımı canından çekip alan, canını canımdan değersiz kılan.

Bir kadın yarattım, gözleriyle aşkı tanıtan, günün en güzel halini,sabahıyla dolduran. Elleriyle tüm kötülükleri örten,  kışları yaz eden. Bir kadın ki adamın gökyüzünü sevdiğinden kendisi bulut olan, geceyi kovalayan, güneşi seven.
Bir kadınla adam tanıdım ki bir olan, bütün olan. Nefeslerini aynı alıp aynı veren, aynı anda gözlerini yumup aynı anda güne 'merhaba' diyen, Öyle ki ayrı kaldıklarında yemekleri boğazına dizilen, bir lokma ekmeği kendilerine çok gören. Aşklarıyla engellerden geçip yıldızlara erişen. Birlikte ölen.
Hayır. Böyle bir adamla kadın tanımadım.
Hep sevgi düşlerken, sevgisizliğin içinde kalıp yok olan bir kadın tanıdım, adam göremedim.
Ben hep zora gelince kaçan insanlar tanıdım bir aşka benzetemedim.
Aşkın varoluşuna inandım ama hala var mı kestiremedim.
Eğer varsa sevdiğiniz, eğer varsa özlediğiniz, yarınınız yok,geceniz yok, gündüzünüz yok ve eğer bulmuşsanız kaybetme lüksünüz yok.
Hayat dün kadar kısa, bir hayat daha seçme şansınız yok.
Sevgiyle kalın, yarın belkide görüşememek üzere...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gözleriniz çok ses çıkarıyor albayım...

Kelimeler diyorum albayım, albayım kelimeler diyorum bazı anlamlara gelmiyor. Sade ve sadece yoruldum albayım...  Bu nöbetler tekrarlamaya başladı nasıl olurda insan söyleyecek onca cümlesi varken, tek bir kelime bile kullanmakta aciz kalır. Bazen o tek bir kelimeyi söyleyemediğin zamanda bile, gözlerin ele verir seni. Gözlerimiz hıçkırır, gözlerimiz bağırır, gözlerimiz çığlık atar ama kendi içine ağlar. Güçlü rolü yorar insanı sonra. Gözler ele verir kendini ve bırakır haykırışlarını. Zaman geçiyor, bitiyor. Dün ne yediğini bu gün hatırlamaz hale geliyorsun. Kendini unutmadığına şükrediyorsun. Bu da aslında her gün değil sadece hatırladığında(!). İnsan beynindekilerini unutuyor. Kalbin-dekiler unutulmuyor. Kalbe dokunan hiç bir şey silinmiyor. İnsan yaşamı anlardan oluşuyor. Her anı nakış işler gibi işliyor aslında kanımıza kalpten kolay silinmeyenler. İşte kalbin bu kadar derinine gelenler anlatılmıyor. Tıpkı bir hastalık geçiriyor gibi. Bedenimizde ki tüm duyularımız köreliy...
Devamı

Sorulur karanlık sebebim. Vurulur mülteci kederim... - Ahmet KAYA

Yazmak isteyipte bir türlü yazamadığım bir gün. Bu gün kaç sayfayı yedim bitirdim bilemezsiniz. Bazen bir şarkı bir söz ilham olurken bazen kelimeler mıhlanıp yapışır ya dudaklara bu gün tam da o günümdeyim. Anlatıp hatta bağırıp çığlıklar atarak söylemek istediğim o kadar şey var ki. Evet milyonlarca insan arasında yapayalnız kalabildim. Dinleyipte bir türlü derdimi anlatamadığım insanlar tanıdım. Ağladığımda anlaşılabilen bir insan olamadım. Daha doğrusu ben doğru düzgün ağlayamadım bile. Bir çok şey biriktirdim kendi küçük dünyam da bir sürü güzel hayal, çocukluğum, çocuğum, yaşlılığım... Bir insan sevdim. Ve çoğu kez ellerimden kayıp gidişini izledim. Dur demek adetim değildir. Dudaklarım söyleyemez dedim ya, ellerim çaresiz kalır ama gözlerim anlatır. Anlamaz...  Geriye dönüp baktığımda keşke'lerimle pişmanlıklarım arasında kırıntı görmediğim zaman anladım ki artık yüreğim sağlam. Kırılmaz. Sandım, yanıldım. Oysa öyle değilmiş. Dağılmışlığımdanmış kırılmazlığım. Bilemedim. Ö...
Devamı

Farz et ki yazdıklarımı anlayabildin. Ya anlayamadıkların? Ya yazıp da sildiklerim? Ya yazamadıklarım?" //Mevlana

Yazmayı sevenler için, düşüncelerini, aşklarını, üzüntülerini kalemiyle anlatanlar için, bazen uç noktasıdır bu söz. Epeydir düşünüyorum. Benim konuştuklarımın altında yatanları acaba bu güne kadar kaç kişi anladı. 'HİÇ' Peki ya sustuklarım? Ya söyleyemediklerim... Zor çok zor. Bazen bu hayattan sağ salim çıkabileceğimi düşünüyorum, çevremdekilere bakılırsa, pekte mutluyum aman, pekte güzelim aman... Kime göre? Benim gözlerimin arkasında ki buğuyu kaç kişi anlayabiliyor söylesenize. Anlayan olsaydı bence şu an tam da yanımda olurdu. Evet, bazı rivayetlere göre iyi olduğum bile söylenebilir ama nedense beceremediğim tek bir şey ayrılık sanırım. Ben ayrılıkları beceremiyorum.  Ben çok güzel terk edilsem bile, ayrılmanın acısını bile beceremiyorum. Her şey bende aşırıya kaçıyor. Ağlamak, tükenmek, sevmek, ilgilenmek her şey hayatımda aşırısıyla var.  Ya peki geride bıraktıklarım, bazen hayret ediyorum insanlara, yaşadıklarına, ah biçare gönül bir türlü yaşamayı bile beceremedi. ...
Devamı