İnsanlar daha kötüsü olabilir diye, istemedikleri işlere sarılıp,silinip gidiyor. //Charles Bukowski

İçimde patlamaya hazır bir bomba var ve kurtarılması bir hayli güç. Yaptıklarım, yapmayı düşündüğüm şeyler hiç bir zaman benim olmayacak gibi. Gülücüklerimi hep, zor günlerimi saklamak için kullandım. Ve sanırım tükettim. Yapma gülüşlerimden, gerçek gülüşlerime yer kalmadı. Her şey birbirinin arkasında  habersiz olağanüstü gelişti. Ve bende kimliğimden, benliğimden tek bir iz dahi bırakmadı. Yani diyeceğim o ki içimde yaşama arzusu dolu olan bir genç kızı başarıyla öldürdüm, öldürdüler. 
Bazen gerçekten sevgiye ve sevginin gücüne inandığım zamanlar oldu. Ve evet, bu yaşıma kadar bunu savundum. Sevgi benim için her şeydi. Parasızlıktan, yoksulluktan daha ağır basan şey sevgiydi. 
Ve bünyem, 23 yıllık yaşamı boyunca sevgiyle beslenmiş olan bünyem, bir anda sevgisiz kalınca yani şöyle ki kalbe giden damarların en babasını kesince, hayatına kısa bir ara verdi, bitkisel hayat misali. 
Etrafımda kim var kim yoksa, ailem, dostlarım, sevdiğim ,sorgulamaya başladım. Elde ettiğim sonuç , vücudumda, hayatımda sıkı yönetim ilan edilmişken, beni o beyaz ışıklı yola yaklaştırdı. 
Daha çok kapandım, daha çok dertlendim, daha çok üzüldüm, daha çok yalvardım. Korkunç bir son vardı elbette. Hayatında sahip olduğun kendinden başka hiç bir şey değişmeyecek. Sadece sen onlar istediği sürece silinip gideceksin.
Bir cenazem var, bir yasım var benim. 
Biliyorum ki geçecek, biliyorum ki değişmelerim yaşanan bu ölüm benden bir çok şey alıp götürecek ama yerine de yenisini koyacak. 
Biliyorum ki, o eski iyi yürekli sevgi dolu kızdan eser kalmayacak ve yine biliyorum ki, bütün bir hayatım boyunca savunduğum, uğruna bir çok şey feda ettiğim 'sevgi' yerini, karanlığa, şeytana bıraktığında, hiç bir şey bir daha eskisi gibi olmayacak. 
Ve ne yazık ki, 
yenildim,
sevgisizliğe, sevgiyi savunduğum her güne.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gözleriniz çok ses çıkarıyor albayım...

Kelimeler diyorum albayım, albayım kelimeler diyorum bazı anlamlara gelmiyor. Sade ve sadece yoruldum albayım...  Bu nöbetler tekrarlamaya başladı nasıl olurda insan söyleyecek onca cümlesi varken, tek bir kelime bile kullanmakta aciz kalır. Bazen o tek bir kelimeyi söyleyemediğin zamanda bile, gözlerin ele verir seni. Gözlerimiz hıçkırır, gözlerimiz bağırır, gözlerimiz çığlık atar ama kendi içine ağlar. Güçlü rolü yorar insanı sonra. Gözler ele verir kendini ve bırakır haykırışlarını. Zaman geçiyor, bitiyor. Dün ne yediğini bu gün hatırlamaz hale geliyorsun. Kendini unutmadığına şükrediyorsun. Bu da aslında her gün değil sadece hatırladığında(!). İnsan beynindekilerini unutuyor. Kalbin-dekiler unutulmuyor. Kalbe dokunan hiç bir şey silinmiyor. İnsan yaşamı anlardan oluşuyor. Her anı nakış işler gibi işliyor aslında kanımıza kalpten kolay silinmeyenler. İşte kalbin bu kadar derinine gelenler anlatılmıyor. Tıpkı bir hastalık geçiriyor gibi. Bedenimizde ki tüm duyularımız köreliy...
Devamı

Sorulur karanlık sebebim. Vurulur mülteci kederim... - Ahmet KAYA

Yazmak isteyipte bir türlü yazamadığım bir gün. Bu gün kaç sayfayı yedim bitirdim bilemezsiniz. Bazen bir şarkı bir söz ilham olurken bazen kelimeler mıhlanıp yapışır ya dudaklara bu gün tam da o günümdeyim. Anlatıp hatta bağırıp çığlıklar atarak söylemek istediğim o kadar şey var ki. Evet milyonlarca insan arasında yapayalnız kalabildim. Dinleyipte bir türlü derdimi anlatamadığım insanlar tanıdım. Ağladığımda anlaşılabilen bir insan olamadım. Daha doğrusu ben doğru düzgün ağlayamadım bile. Bir çok şey biriktirdim kendi küçük dünyam da bir sürü güzel hayal, çocukluğum, çocuğum, yaşlılığım... Bir insan sevdim. Ve çoğu kez ellerimden kayıp gidişini izledim. Dur demek adetim değildir. Dudaklarım söyleyemez dedim ya, ellerim çaresiz kalır ama gözlerim anlatır. Anlamaz...  Geriye dönüp baktığımda keşke'lerimle pişmanlıklarım arasında kırıntı görmediğim zaman anladım ki artık yüreğim sağlam. Kırılmaz. Sandım, yanıldım. Oysa öyle değilmiş. Dağılmışlığımdanmış kırılmazlığım. Bilemedim. Ö...
Devamı

Farz et ki yazdıklarımı anlayabildin. Ya anlayamadıkların? Ya yazıp da sildiklerim? Ya yazamadıklarım?" //Mevlana

Yazmayı sevenler için, düşüncelerini, aşklarını, üzüntülerini kalemiyle anlatanlar için, bazen uç noktasıdır bu söz. Epeydir düşünüyorum. Benim konuştuklarımın altında yatanları acaba bu güne kadar kaç kişi anladı. 'HİÇ' Peki ya sustuklarım? Ya söyleyemediklerim... Zor çok zor. Bazen bu hayattan sağ salim çıkabileceğimi düşünüyorum, çevremdekilere bakılırsa, pekte mutluyum aman, pekte güzelim aman... Kime göre? Benim gözlerimin arkasında ki buğuyu kaç kişi anlayabiliyor söylesenize. Anlayan olsaydı bence şu an tam da yanımda olurdu. Evet, bazı rivayetlere göre iyi olduğum bile söylenebilir ama nedense beceremediğim tek bir şey ayrılık sanırım. Ben ayrılıkları beceremiyorum.  Ben çok güzel terk edilsem bile, ayrılmanın acısını bile beceremiyorum. Her şey bende aşırıya kaçıyor. Ağlamak, tükenmek, sevmek, ilgilenmek her şey hayatımda aşırısıyla var.  Ya peki geride bıraktıklarım, bazen hayret ediyorum insanlara, yaşadıklarına, ah biçare gönül bir türlü yaşamayı bile beceremedi. ...
Devamı