Bazen insan bir ayakkabı çivisi gibi batar kendine...

Geceler boyu düşünür düşünür durursun da bir çaresini bulamazsın kendinin. Aslında var olan sendedir yani öyle ki senden ötesi yoktur. Her şey sende başlar sende son bulur. Aradaki dönemde de insan kendisiyle kavgalarıyla ünlüdür. 
Ne istediğini bilir, ne ne yaptığını. Durupta aynada kendine baktığında, 'ben ne oldum böyle' lere gelir cümleler. Ben ne oldum dersin...

 Ben ne oldum... 
Ben kendime ne yapıyorum böyle. Demek istediklerim bunlar değil, gittiğim yerler istediğim değil, gördüklerim gerçek değil, sevdiklerimse benim değil. Benden değil. Düşünür düşünür kahrederim böyle bazı zamanlar kendimi. Ta ki şeytan beni ele geçirene kadar. Ağlama nöbetleri, susma nöbetleri, sarhoşluk nöbetleri içmeden hem de. 
Kendimi merak ediyourum, asıl kendimi, bana gözükmeyin beni. Ben bu muyum, yaşamak istediğim bir hayatı mı yaşıyorum emin değilim. 
Mutsuzluğumun sınırı yok, darmadağın oluyorum bazen. Dışardan yine mutlu palyaço nuramaraarı kendime sökmüyor. Mutsuz olmam için bir neden yokken, mutlu olmak için bir sürü sebebim varken, mutsuzluğuma anlam veremiyorum. 
Hep bir hayal bulutu içindeyim, yaşadıklarım, hayatım hayallerim kadar mükemmel olmadığındandır diyorum sonra mutsuzluğumun nedeni, yine korkulu gecelerin eşiğindeyim, eskiden yaşadığım bin bir acıyı bazen boğazımda hissediyorum, yutkunamıyorum. Canımı acıtan şeyleri bazen bir çırpıda söyleyesim geliyor, bazen bulamıyorum. Kendimi hissedemiyorum. Hayatımı zamanımı, sanki her şey bana karşı, her şey... Bir o kadar her şey benle, bana dost. 
Çelişkilerimin içinde kayboluyorum. Kendimden sıkılıyorum. Terk etmek istediğim sadece tek şey oluyor böyle zamanlarda, kendim...
Fırsatım olsa, cesaretim olsa, ücra bir köşede bırakıp kaçasım geliyor kendimi. Maalesef, o cesaret zor bulunuyor...

 "Bazen insan bir ayakkabı çivisi gibi batar kendine ,
Şarabıyla batar ,
Mutsuzluğuyla batar
Neşesi hüznüne batar ,
Konuşması susmasına batar …"

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gözleriniz çok ses çıkarıyor albayım...

Kelimeler diyorum albayım, albayım kelimeler diyorum bazı anlamlara gelmiyor. Sade ve sadece yoruldum albayım...  Bu nöbetler tekrarlamaya başladı nasıl olurda insan söyleyecek onca cümlesi varken, tek bir kelime bile kullanmakta aciz kalır. Bazen o tek bir kelimeyi söyleyemediğin zamanda bile, gözlerin ele verir seni. Gözlerimiz hıçkırır, gözlerimiz bağırır, gözlerimiz çığlık atar ama kendi içine ağlar. Güçlü rolü yorar insanı sonra. Gözler ele verir kendini ve bırakır haykırışlarını. Zaman geçiyor, bitiyor. Dün ne yediğini bu gün hatırlamaz hale geliyorsun. Kendini unutmadığına şükrediyorsun. Bu da aslında her gün değil sadece hatırladığında(!). İnsan beynindekilerini unutuyor. Kalbin-dekiler unutulmuyor. Kalbe dokunan hiç bir şey silinmiyor. İnsan yaşamı anlardan oluşuyor. Her anı nakış işler gibi işliyor aslında kanımıza kalpten kolay silinmeyenler. İşte kalbin bu kadar derinine gelenler anlatılmıyor. Tıpkı bir hastalık geçiriyor gibi. Bedenimizde ki tüm duyularımız köreliy...
Devamı

Sorulur karanlık sebebim. Vurulur mülteci kederim... - Ahmet KAYA

Yazmak isteyipte bir türlü yazamadığım bir gün. Bu gün kaç sayfayı yedim bitirdim bilemezsiniz. Bazen bir şarkı bir söz ilham olurken bazen kelimeler mıhlanıp yapışır ya dudaklara bu gün tam da o günümdeyim. Anlatıp hatta bağırıp çığlıklar atarak söylemek istediğim o kadar şey var ki. Evet milyonlarca insan arasında yapayalnız kalabildim. Dinleyipte bir türlü derdimi anlatamadığım insanlar tanıdım. Ağladığımda anlaşılabilen bir insan olamadım. Daha doğrusu ben doğru düzgün ağlayamadım bile. Bir çok şey biriktirdim kendi küçük dünyam da bir sürü güzel hayal, çocukluğum, çocuğum, yaşlılığım... Bir insan sevdim. Ve çoğu kez ellerimden kayıp gidişini izledim. Dur demek adetim değildir. Dudaklarım söyleyemez dedim ya, ellerim çaresiz kalır ama gözlerim anlatır. Anlamaz...  Geriye dönüp baktığımda keşke'lerimle pişmanlıklarım arasında kırıntı görmediğim zaman anladım ki artık yüreğim sağlam. Kırılmaz. Sandım, yanıldım. Oysa öyle değilmiş. Dağılmışlığımdanmış kırılmazlığım. Bilemedim. Ö...
Devamı

Farz et ki yazdıklarımı anlayabildin. Ya anlayamadıkların? Ya yazıp da sildiklerim? Ya yazamadıklarım?" //Mevlana

Yazmayı sevenler için, düşüncelerini, aşklarını, üzüntülerini kalemiyle anlatanlar için, bazen uç noktasıdır bu söz. Epeydir düşünüyorum. Benim konuştuklarımın altında yatanları acaba bu güne kadar kaç kişi anladı. 'HİÇ' Peki ya sustuklarım? Ya söyleyemediklerim... Zor çok zor. Bazen bu hayattan sağ salim çıkabileceğimi düşünüyorum, çevremdekilere bakılırsa, pekte mutluyum aman, pekte güzelim aman... Kime göre? Benim gözlerimin arkasında ki buğuyu kaç kişi anlayabiliyor söylesenize. Anlayan olsaydı bence şu an tam da yanımda olurdu. Evet, bazı rivayetlere göre iyi olduğum bile söylenebilir ama nedense beceremediğim tek bir şey ayrılık sanırım. Ben ayrılıkları beceremiyorum.  Ben çok güzel terk edilsem bile, ayrılmanın acısını bile beceremiyorum. Her şey bende aşırıya kaçıyor. Ağlamak, tükenmek, sevmek, ilgilenmek her şey hayatımda aşırısıyla var.  Ya peki geride bıraktıklarım, bazen hayret ediyorum insanlara, yaşadıklarına, ah biçare gönül bir türlü yaşamayı bile beceremedi. ...
Devamı