Serenimo

Geçmişin gölgesinden kurtulup geleceği fonlarla süsleyemez yalnızlar, çünkü acıları vardır, canları çok yanmıştır. Her iki ileri adımda bir tekrar o karanlık günlerine dönmeyi başarmışlardır çünkü. Bazen bir olay bunu tetikliyorken, bazen bir söz sürükler o günlere yalnızı.  Konuşamaz o, yazar belki o da ağlayışlarının hıçkırıklarından fırsat bulursa, kalemi kan kağıdı hayatı olur. Yalnız, tek bir çizgide hayatını tekrar kana bulamayı başarır. Hayat yalnızı tekrar aynı noktaya götürmeyi çok iyi bilir.  Yalnız korkar eski günlerinden, acılarından yaptığı hatalarda, bataklığından korkar. Tekrar oraya batmak istemez. Çırpınır çırpınır ama bataklık bu en tepedeyken birden çırpınışların seni en dibe batırır. Yalnız boğulur.  Kendi kendine konuşur, en güzel sesinden, iç sesinden, şarkılar söyler, tekrar dibe vurmanın zevkini çıkartır. Ne zevk ama! Yalnız, yalnızlığından bıkmıştır artık. Biri gelsin kurtarsın ister onu. Yalnızlığını alıp götürsün...  Ama hiç bir ...

Canlılar doğaları gereği çok değişik yaratılmışlardır. Hele ki insanlar, en çeşitli olanıdır bence canlılar içinde. Ki ben daha çeşitli... Susmadan hiç durmadan anlatmak istediğim, hiç doyamadan sürekli ağlamak istediğim günlerdeyim. Ki ben sevmem ağlamayı,sadece içime ağlamalarım çoktur benim. Öfkemi, nefretimi, kinimi, gözyaşımı, sevgimi içime atarım... Ve evet bir gün gelir taşıyamam. Omuzlarımda ki yük çoğaldıkça, kalbimi hissetmemeye başlıyorum artık. Kırıp döküyorum, toza dumana katıyorum her yeri. Kırılıyorum dökülüyorum. İnsan aynaya baktığında kendinden nefret eder mi? Kendimi sevmiyorum. Bir ömür kendimle nasıl geçireceğimi düşünürken karalar bağlayarak, bir insanı buna nasıl mecbur ederim? Hani şair diyor ya: ''Bir insanı sevmekle başlıyor her şey...'' Hayır! Kendini sevmekle başlıyor her şey. Kendini sevmediğin zaman, artık kendini çekemediğin bir insan olmaya başladığın an, tüm insanlar uzaklaşıyor senden.  Olması gerekende bu değil midir...