tüme varımda berbat olan hayat, tümden gelimde son derece güzel, aydınlık, umut dolu...
Bu sabah kötü uyandım. Aslında yeni bir şey değil, bir haftadır zorlanıyorum sabahları. Yorgunum ve baş edebilme eşiğim günden güne azalıyor. Neşeli olabilmek, olumluya odaklanabilmek çok fazla enerji istiyor ve ben akıntıya karşı kürek çekmekten sıkıldım. Daha doğrusu akıntıya karşı tekneyi çeviren de en başta benim, o nedenle kimseye yakınamıyorum, kendi kendime debelenip duruyorum. Bu sabah yine zor bir sabaha, somurtarak, tahammülsüz başladım. Evden çıktığımda, sabahın serinliği bile şişmiş gözlerimi canlı canlı açtıramadı. Bütün gece sabahlamam gözlerimle birlikte günümüde mahvetti. Sinirimin arasında içimden bir anda 'keşke biri bana biraz gülümsese' diye geçirdim. İçten bir günaydın ve samimi bir gülümsemeye ihtiyacım olduğunu o an anladım. Çünkü ben tek başıma yapamıyorum bunu. Oysa nedeni de yok bu yersiz melankolinin; tüme varımda berbat olan hayat, tümden gelimde son derece güzel, aydınlık, umut dolu (?!) Yorulduğumu, yaşama hevesim kalmadığını her düşüşümde yinel...