Serenimo

Durdum durdum güldüm halime,  Oturdum bir köşede dinlendim, sonra tekrar bir his ele geçirdi. Bütün bir günümü kahkahalar atarak geçirdim desem yalan olmaz. Gülmekle yaşayan bir insanım. Ve bir tekte ben bilirim, gülüşlerimin içtenliğini.  Yani diyeceğim o ki bütün bir günümü içi boş kahkahalarla noktalıyorum. Kendime üzülüyorum, çaresiz ve bitap düşmüşlüğüme. İnsan kaç kere tekrarlar aynı hataları? Ne zaman yoğurdu üfleyerek yer? Ne zaman ben bu işin sonunu biliyorum diyerek adımlarını dikkatli atar. Bir veya iki... Ayrılıktan ağzım yandığı için aşk'ı üfleyerek yiyorum. Hiç bir zaman benim olmayan bir aşk'ı sahiplenmek tam da benlik bir iş olmuştur.  Evet dedim yine Seren, yine dertte başı. Gülmelerim çoğaldıysa arkasından gelen hıçkırıklarım o denli sert ve unutmalarım, kaybedişlerim o denli derin olacaktır, bilirim.  Ve işte tam da bu yüzden kahkahalarımda kaybolmaya bırakıyorum kendimi, defalarca aynı espriye gülebilirim, günlerce aynı şekilde oturup, aynı şarkı...

Yazmayı sevenler için, düşüncelerini, aşklarını, üzüntülerini kalemiyle anlatanlar için, bazen uç noktasıdır bu söz. Epeydir düşünüyorum. Benim konuştuklarımın altında yatanları acaba bu güne kadar kaç kişi anladı. 'HİÇ' Peki ya sustuklarım? Ya söyleyemediklerim... Zor çok zor. Bazen bu hayattan sağ salim çıkabileceğimi düşünüyorum, çevremdekilere bakılırsa, pekte mutluyum aman, pekte güzelim aman... Kime göre? Benim gözlerimin arkasında ki buğuyu kaç kişi anlayabiliyor söylesenize. Anlayan olsaydı bence şu an tam da yanımda olurdu. Evet, bazı rivayetlere göre iyi olduğum bile söylenebilir ama nedense beceremediğim tek bir şey ayrılık sanırım. Ben ayrılıkları beceremiyorum.  Ben çok güzel terk edilsem bile, ayrılmanın acısını bile beceremiyorum. Her şey bende aşırıya kaçıyor. Ağlamak, tükenmek, sevmek, ilgilenmek her şey hayatımda aşırısıyla var.  Ya peki geride bıraktıklarım, bazen hayret ediyorum insanlara, yaşadıklarına, ah biçare gönül bir türlü yaşamayı bile beceremedi. ...